Początek września 1939 r. Ponadpięćdziesięcioletni mężczyzna i dużo młodsza od niego kobieta uciekają z Warszawy na Wschód, podobnie jak tysiące innych ludzi. Mężczyzna źle się czuje, jego towarzyszka z niepokojem obserwuje jego coraz większe osłabienie. Na próżno szuka pomocy lekarskiej. Oboje zatrzymują się w miasteczku. Roznosi się tam wieść, że schwytano szpiega. Jeden z policjantów podejrzliwie przygląda się mężczyźnie, ale miejscowy aptekarz natychmiast zaświadcza, że to uciekinier. W domu aptekarza mężczyzna dostaje od niego upragnione ampułki zawierające jedną śmiertelną dawkę. Aptekarz radzi mężczyźnie, by nie nakłaniał towarzyszącej mu kobiety do samobójczego kroku, niech sama zdecyduje o sobie. Mężczyzna jednak ukradkiem zabiera aptekarzowi dodatkowe ampułki. Przez cały czas myśli o ostatecznym kroku, jakiego powinien dokonać. Nieustannie rozmawiając ze sobą, zadając sobie pytania, wspominając przeszłość, utwierdza się w tym przekonaniu. W atmosferze paniki, pogarszających się wiadomości z frontu, oboje kontynuują desperacką wędrówkę na Wschód. W czasie nalotu mężczyzna zostaje ranny w nogę. Nie ma siły dalej iść. Kobieta zmusza go jednak, by zabrali się samochodem z poznanym w dworku pułkownikiem. Docierają do niewielkiej ukraińskiej wsi, gdzie nieomal giną zaatakowani przez miejscową ludność, pamiętającą jeszcze pogrom, jakiego dokonano tu kilka lat wcześniej. Z opresji ratują ich zaalarmowani przez kogoś wojskowi. W końcu mężczyzna i kobieta docierają do klasztoru zamienionego na szpital. Gdy rozpoczynają się przygotowania do ewakuacji szpitala, oboje wymykają się niepostrzeżenie. Za murem na pobliskiej skarpie Mężczyzna daje Kobiecie ampułkę, sam sięga po brzytwę.